Vida Poema, Carlinhos Poeta
NO PORTUGUÊS ORIGINAL
O amor é um rio cheio,
Que faz germinar a semente quase morta,
Com o mistério da vida.
Cantam os pássaros sua beleza,
Em cada espécie da mata,
Na pujança da alma humana,
Ao enxugar os olhos com o riso do sol ,
Lava-se nesse rio encantador.
O amor é a água,
Que vem lambendo as margens,
Das páginas secas da vida
Dando de beber ao pé de flor,
Que tem o cheiro de perdão.
O coração dormente pela dor,
Sentindo o gosto da fruta,
Ainda não revelada pela aurora do dia.
O amor é a mansidão,
Na soberania da correnteza,
Que compartilha o profundo abraço
Sem distinção de barrancos e pedras,
Arrasta tristezas e mágoas,
De quem busca amar,
Como quem canta com o que sobrou,
Nessa poesia que é a vida.
O amor é un río cheo,
Que fai xerminar a semente case morta,
Co misterio da vida.
Cantan os pássaros a súa beleza,
En cada especie da mata,
Na puxanza da alma humana,
Ao enxugar os ollos co riso do sol ,
Lávase nese río encantador.
O amor é a auga,
Que vén lambendo as marxes,
Das páxinas secas da vida
Dando de beber ao pé de flor,
Que ten o cheiro de perdón.
Ao corazón dormente pola dor,
Sentindo o gusto da froita,
Aínda non revelada pola aurora do día.
O amor é a mansedumbre,
Na soberanía da corrente,
Que comparte o profundo abrazo
Sen distinguir barrancos e pedras,
Arrastra tristezas e mágoas,
De quen busca amar,
Como quen canta co que sobrou,
Nesa poesía que é a vida.
El amor es un río lleno,
Que hace germinar la semilla casi muerta,
Con el misterio de la vida.
Cantan los pájaros su belleza,
En cada especie de la mata,
En la pujanza del alma humana,
Al enjugar los ojos con la risa del sol ,
Se lava en ese río encantador.
El amor es el agua,
Que viene lamiendo las márgenes,
De las páginas secas de la vida
Dando de beber a pie de flor,
Que tiene el olor de perdón.
Al corazón durmiente por el dolor,
Sintiendo el gusto de la fruta,
Aún no revelada por la aurora del día.
El amor es la mansedumbre,
En la soberanía de la corriente,
Que comparte el profundo abrazo
Sin distinguir barrancos y piedras,
Arrastra tristezas y penas,
De quien busca amar,
Como quién canta con lo que sobró,
En esa poesía que es la vida.